Gerst

Gerst heeft een grote verscheidenheid aan vormen die zijn aangepast aan de groei in verschillende bodem- en klimatologische omstandigheden. Het relatief korte groeiseizoen maakt de teelt van gerst zelfs in de noordelijke landbouwgebieden mogelijk. Bovendien wordt gerst gekenmerkt door een snelle ontwikkeling, waardoor deze cultuur niet alleen in de noordelijke regio's onvervangbaar is, maar ook in hete, acuut gedroogde gebieden. Gerst maakt productiever gebruik van de reserves van winter- en lentevocht, heeft tijd om het graan te vormen voordat het droge en warme weer van de tweede helft van de zomer begint. Om deze reden geeft gerst in droge gebieden hogere en stabielere opbrengsten dan tarwe en haver. Veel soorten gerst hebben hittebestendigheid en zoutbestendigheid.

Ondanks de ecologische plasticiteit worden de brouwgerstvariëteiten voornamelijk geteeld in gebieden met een gematigd klimaat en voldoende regen in de zomer. Alleen onder deze omstandigheden wordt een korrel gevormd die voldoet aan de eisen van de brouwerij-industrie.

De gerstkorrel begint te ontkiemen bij een temperatuur van 1-2 °C. Onder deze omstandigheden is het kiemproces echter extreem traag. Bij een temperatuur van 4 °C heb je vijf tot zeven dagen nodig, bij 10 °C drie dagen en bij 16-19 °C één tot twee dagen om gerstzaden te plakken. De duur van de periode van zaaien tot het verschijnen van scheuten hangt af van de bodemtemperatuur (hoe hoger, hoe sneller de scheuten aan de oppervlakte verschijnen). De gunstigste temperatuur in de eerste fase van de ontwikkeling van gerst is echter 10-15 °C. Een hogere temperatuur versnelt de ontwikkeling en verkort tegelijkertijd de duur van de bladfase en de vorming van elementen van het productieve oor.

Gerstkiemen zijn bestand tegen kortstondige vorst tot 5-8 °C. Lagere temperaturen beschadigen de toppen van de bladeren en kunnen bij langdurige blootstelling leiden tot de volledige dood van luchtorganen. In de late stadia van ontwikkeling is gerst niet bestand tegen temperaturen onder het vriespunt. Gerst is minder veeleisend voor water en gebruikt het spaarzamer dan tarwe en haver.

Het proces van gerstkieming begint wanneer het graan water absorbeert in een hoeveelheid die gelijk is aan de helft van zijn gewicht. Dit is beduidend minder dan nodig is voor tarwe en haver. Bij vochtvriendelijke omstandigheden zwelt de gerstekorrel na een dag op, bij onvoldoende luchtvochtigheid duurt dit proces langer.
Het totale waterverbruik van de plant neemt tussen kiemen en kiemen toe. De maximale stroom vindt plaats in de fasen van uitgang in de pijp - piercing. Het gebrek aan water in deze periode heeft een negatief effect op de graanopbrengst. Het gebrek aan vocht tijdens het rijpen van melk gaat gepaard met voortijdige uitdroging van stengels en bladeren, het stoppen van zetmeelvorming in graan, een toename van het eiwitstikstofgehalte, een afname van de oriëntatie en korrelgrootte.

Gerst behoort tot de groep van de langedaggewassen en heeft relatief lang belicht nodig voor zijn ontwikkeling. Daarom is het groeiseizoen voor gerst in de noordelijke regio's korter dan in het zuiden, waar de lichtdag korter is.

Gerst is een veeleisend gewas voor de bodemvruchtbaarheid biologische eigenschappen (intensieve ophoping van organisch materiaal in relatief korte tijd en relatief zwakke ontwikkeling van het wortelstelsel). Gerst groeit slecht op gebieden met een hoge zuurgraad van de bodemoplossing. Vooral jonge planten worden getroffen: ze hebben voortijdige vergeling van de bladeren als gevolg van een schending van het chlorofylvormingsproces, de groei is vertraagd.

Gerst ontwikkelt zich het best bij een pH van 5,6-5,8. Moutgerst wordt met succes geteeld op turf podsoli, grijs bos en zwarte aarde bodems. Goed geventileerde, medium grondbanden zijn het meest geschikt. Gerst groeit slecht op lichte gronden. Niet geschikt voor de teelt van brouwgerst en drassig grondwater, evenals gedraineerd veen met overmatige stikstofvoeding.