Tarwe

De tarweplant heeft een stengel die alle granen gemeen hebben - een rietje met knopen en meestal holle internodiën, en de bladeren zijn eenvoudig, lineair, regelmatig, dubbelrijig. Elk blad verlaat de knoop en bestaat uit een vagina die de bovenliggende internode omsluit als een gevorkte buis en een lange, smalle plaat. Op de grens tussen de vagina en de plaat bevinden zich drie uitgroeiingen - een brede, folievormige tong naast de stengel en twee die het laatste vingervormige oogje bedekken.

De bovenste internode, of stengel, draagt ​​een bloeiwijze - een complex oor. Het bestaat uit een krukvormige centrale as en kleine, eenvoudige bloeiwijzen, weer ver daarvandaan, - aartjes die met de brede zijde naar de as wijzen. Elk aartje draagt ​​op zijn as twee tot vijf regelmatig bladverliezende bloemen, het geheel is van onderaf bedekt met twee bovenste en onderste aartjesschubben die de bladeren van een eenvoudige bloeiwijze bedekken.
Elke bloem wordt beschermd door een paar gespecialiseerde schutbladen - grotere en dikkere onderste schubben en relatief dunne bovenste schubben. Bij sommige zogenaamde stekelige tarwesoorten eindigt de onderste bloemschaal met een lange punt.

De bloemen zijn meestal seksueel, met drie meeldraden en een stamper met twee geveerde stempels. Aan de basis van de eierstok bevinden zich twee of drie kleine schubben - bloemenfilms of logen die overeenkomen met een bloemendisplay. Tijdens de bloei zwellen ze op en duwen de omringende bloemschubben uit elkaar. Tarwe is een voornamelijk zelfbestuivende plant, hoewel sommige van zijn soorten ook kruisbestuiving hebben. Na de bevruchting wordt de eierstok een kleine, stevige vrucht die in het oor wordt gehouden door schubben van bloemen.

Een graan is een vruchtlichaam gevormd uit de eierstokwand, die onafscheidelijk is van het enkele zaadje, dat het embryo en het endosperm bevat. Het embryo bevindt zich lateraal aan de basis van het graan en bestaat uit een nier, een wortel en een gemodificeerd cotyledon grenzend aan het endosperm. Na ontkieming zal de wortel het primaire wortelsysteem ondersteunen, de nier zal de luchtorganen van de plant en zijn "volwassen" wortels ondersteunen, en het schild zal enzymen vrijgeven die het endosperm zullen verteren en zijn voedingsstoffen naar het begin van de scheutontwikkeling zullen leiden.

De gezaaide tarwekorrel neemt water op, zwelt op en kiemt. De nier en kiemwortel gaan naar buiten en groeien dienovereenkomstig op en neer. Op het oppervlak van de grond, vanaf de eerste knoop van het stro dat uit de nier komt, worden de secundaire wortels verwijderd, die zich intensief vertakken en een zogenaamd gelakt wortelstelsel vormen. De plaats waar de stengel de wortel raakt, wordt de wortelhals genoemd. Iets erboven zijn de onderste knopen van de stengel stevig aan elkaar geregen en ontwikkelen zich zijscheuten vanuit de oksels van hun bladeren nabij het grondoppervlak - er verschijnen tarweschoppen.

Tot dit stadium wordt de plant als een scheut beschouwd. Dan begint de fase van uitgang in de buis, dat wil zeggen, de snelle verlenging van het stro, gevolgd door een oor, dat wil zeggen de vorming van bloeiwijzen: de bovenste internode (stengel) draagt ​​de aar 7-10 cm boven het bovenste blad .

De korrel, die zijn uiteindelijke grootte heeft bereikt, bevat een kiem en is waterig, eerst transparant, vervolgens wordt het endosperm (stadium van de zogenaamde melkrijpheid) wit naarmate het zetmeelgehalte toeneemt. Geleidelijk aan neemt het vochtgehalte van het graan af en de inhoud begint qua consistentie op een plakkerig deeg (wasrijpheid) te lijken. Een volledig rijpe (technisch rijpe) korrel is stevig.